Het werk van mevrouwjansen ontstaat door het minutieus digitaal bewerken van zwart/wit foto’s.

De foto’s die ze gebruikt zijn voornamelijk foto’s uit het traditionele privé fotoalbum (periode 1850-1950) waarop mensen ‘strak’ geposeerd staan, bijna emotieloos.

 

De anonimiteit van de afgebeelde personen, die bovendien niet meer leven, intrigeren haar.

De ‘energie’ die in het lichaam zat ten tijde van het maken van de foto is er niet meer. De foto is het enige bewijs van hun bestaan. Omdat deze foto’s zo weinig laten zien van de gevoelens van de geportretteerden, maakt mevrouwjansen deze vanuit haar eigen gevoelswereld zichtbaar.

 

Het beeldend proces begint al tijdens haar zoektocht naar een geschikte foto die haar ‘raakt’ en waar ze mee kan werken.

Ze bouwt het beeld op door digitaal te schilderen en er nieuwe onderdelen en achtergronden aan toe te voegen waardoor er een digitale fotocollage ontstaat.

 

De fotocollages lijken veelal tegen de schilderkunst aan te leunen en zijn allemaal gemaakt vanuit het  “appropriation“  principe,

ofwel een beeld uitzoeken en het aanpassen naar eigen idee en fantasie, om zo een totaal nieuwe en eigen werkelijkheid te creëren.

 

Vanaf 2017 gebruikt mevrouwjansen ook recentelijk gemaakte portretfoto’s waarin soms onderdelen van oude foto’s (periode 1850-1950) gebruikt worden. 

In haar laatste werk “huh?”  staat de emotie van de geportretteerde meer op de voorgrond.